PiWi’s: Nieuwe kruisingen

PiWi

Behalve met klassieke druivenrassen werken Oostenrijkse wijnboeren ook met nieuwe kruisingen, die bescherming bieden tegen schimmelziekten.  Het is een laat gevolg van de crisis in de Europese wijnbouw uit 1860, toen de ene na de andere plantenziekte de wijngaarden trof.

Daaronder waren meeldauw (oidium) en valse meeldauw (mildiou of peronospera ): schimmelziekten die vooral gedijen in een vochtige omgeving. Beide plantenziektes kwamen vanuit Amerika naar Europa en verspreidden zich binnen enkele jaren over het hele continent. Een werkend middel bleek Bordeauxse pap, een chemisch mengsel van zwavel en koper dat sinds 1885 toegepast wordt. Maar er werd ook gezocht naar andere oplossingen, zoals het ontwikkelen van kruisingen die resistent zijn tegen schimmelziekten. Veredelaars begonnen rond 1900 met het kruisen van Europese en Amerikaanse Vitis-soorten, in de hoop dat sommige nakomelingen, hybriden, de goede eigenschappen van beide ouders zouden combineren. Wilde Amerikaanse druivenstokken bleken namelijk resistent tegen meeldauw.

De Amerikaanse inheemse druivensoorten hebben echter een groot nadeel: ze ruiken en smaken volgens veel mensen naar natte hond, ook wel omschreven als ‘foxy’. De eerste kruisingen leverden dan ook druivenrassen op die weliswaar schimmelresistenter waren, maar niet erg lekker waren. Het kruisen ging echter de hele 20ste eeuw door en er ontstonden druivenrassen die steeds meer schimmeltolerant werden en beter gingen smaken.

In de laatste decennia van de twintigste eeuw kwamen de eerste – voor onze smaak – acceptabele nieuwe druivenrassen beschikbaar en werd het zelfs in landen als Nederland mogelijk op veel grotere schaal wijngaarden aan te planten. Ook in Oostenrijk zagen wijnboeren de voordelen van deze PiWi-sorte (pilzwiderstandsfähig = schimmelresistent). Biologisch werken wordt hierdoor makkelijker, aangezien je bij deze druivenrassen minder hoeft te spuiten met Bordeauxse pap. Inmiddels zijn diverse van deze nieuwe rassen door de Oostenrijkse wijnwetten toegelaten. Sommige ervan kennen we ook in Nederland, zoals regent (voor rood), souvignier gris, johanniter, cabernet blanc en muscaris (voor wit). Sinds kort zijn muscaris en souvignier gris zelfs voor Oostenrijkse kwaliteitswijnen toegestaan, naast blütenmuskateller, ráthay en roesler.

Een van de wijnhuizen die met PiWi-rassen aan de slag ging is Hirschmugl, ‘Domaene am Seggauberg’, in Stiermarken. Anton en Astrid Hirschmugl worden als PiWi-pioniers van Oostenrijk gezien. Het nog jonge wijnhuis werkt vanuit de filosofie dat wijnbouw in harmonie met de natuur plaats moet vinden. Als symbool voor hun etiketten kozen zij de adder. Tref je de adder op je land aan, dan is dat een teken van een gezonde leefomgeving. Precies wat Hirschmugl nastreeft.

Op de Nederlandse markt tref je nog geen Oostenrijkse PiWi-wijnen aan, maar bij Hirschmugl kun je een mooie PiWi-proefdoos bestellen via de webshop. hirschmugl-domaene.at