Nu zijn mobiele eetwagens hip. Toen zo’n honderd jaar geleden de eerste Würstelstände door de straten van Wenen reden, was dat bepaald niet het geval. Het was oorlog, veel soldaten kwamen invalide terug van het front en konden hun oude vak niet meer uitoefenen. En dus kregen ze van de keizer toestemming om in rijdende keukens worst te verkopen om zo toch een inkomen te verwerven.

Het fastfood-concept avant la lettre overleefde de oorlog en werd deel van de Weense lifestyle. Zeker nadat steeds meer Würstelstände vanaf de jaren zestig een vaste standplaats kregen, werd het dé plek om roddels uit te wisselen. Meestal kun je er terecht vanaf een uur of tien uur in de ochtend tot een uur of vijf ’s middags, maar sommige Nachtwürstelstände blijven open tot in de kleine uurtjes. Daar treffen de nachtbrakers elkaar, van taxichauffeurs tot deftige operabezoekers.

Tegenwoordig zijn er Würstelstände in alle Oostenrijkse steden, zelfs design-kraampjes als Zum Goldenen Würstel (hoek Graben en Spiegelgasse Wenen), een snackhok uit deels verguld staal, marmer en glas. Maar simpel of luxe, bij de Würstelständ eet je nog steeds worst met zoete of scherpe mosterd, een stuk brood (of een broodje), geraspte mierikswortel en/of augurken en uitjes. Uiteraard weggespoeld met bier, wijn of desnoods fris.

Voor toeristen kan het aanbod van Bratwurst, Frankfurter, Bosna, Waldviertler, Leberkäse of Debreziner tot zo veel keuzestress leiden dat de wachtrijen rond lunchtijd wel erg lang worden. Daarom staat er tegenwoordig vaak ook hotdog op de kaart. Maar voor de echte Würstelstand-ervaring bestel je een Käsekrainer, een licht gerookte braadworst gevuld met blokjes kaas. Als je hem opensnijdt, loopt de gesmolten kaas eruit. Vandaar dat de Weners hem Eitrigen noemen: etterende worst dus.