Kitzbüheler Alpen Trail

Tekst: Emely Nobis / Beeld: Frits Roest

De Kitzbüheler Alpen in Tirol zijn vooral bekend als skibestemming. Het eerste dat daarom opvalt is hoe groen en relatief ongeschonden het landschap zich buiten de wintermaanden presenteert. Natuurlijk passeren we her en der skiliften en –stations en zien we sporen van pistes, maar dat is niet het dominante beeld.

De etappes van de Kitzbüheler Alpen Trail (kortweg KAT Walk) zijn echt uitgestippeld voor natuurminnende wandelaars. Daar waar je wel naar een skilift wordt geleid, is dat vooral prettig omdat je de route kunt afkorten als het weer niet meewerkt of de tocht alsnog te pittig blijkt. Want op je sloffen loop je deze middelzware langeafstandswandeling zeker niet. Elke ochtend klim je vanuit een dorp in het dal omhoog, om in de namiddag weer af te dalen. Wij testten etappe 4, 5 en 6 van de KAT Walk: wandelingen van zeker 6,5 uur zonder pauzes. Dan helpt het als je af en toe de lift kunt pakken. Want ook helpt is dat je alleen met een dagrugzak hoeft te lopen,   want de KAT Walk – van Hopfgarten naar St. Ulrich in het Pillerseetal – is te boeken met bagagevervoer.

Etappe 4: Aschau-Kitzbühel: Hahnenkamm-afdaling

De eerste dag,  van Aschau naar Kitzbühel, begint met een flinke klim over bospaden en door drassige weiden met waterstroompjes, varens en grazende koeien. Achter ons ligt het  dal als een glimmende parel. Dwars door een almengebied lopen we naar de Kleinmoos Niederalm op 1.624 meter. De koeien rondom de verlaten hut lijken speciaal voor ons te poseren.

Na ruim negenhonderd hoogtemeters bereiken we tegen lunchtijd de Pengelstein, met 1933 meter het hoogste punt van deze etappe. Bij het gelijknamige restaurant in het bergstation eten we een Brettljause met kaas en vleeswaren. Vanaf hier lopen we zichtbaar door wintersportgebied. We zien werkloze sneeuwkanonnen, een Speichersee (waterreservoir) en enkele grote, in folie verpakte sneeuwhopen die geconserveerd wordt voor het komende skiseizoen. Toch is hier ’s zomers de boer de baas. Een gierwagen rijdt uit en verspreidt een ouderwets landelijke geur. Bruin-wit gevlekte koeien lopen rond, niet gehinderd door afrasteringen. Soms kruisen ze letterlijk ons pad en is de verleiding hen aan te raken groot, maar we weten dat je dat niet moet doen. Zeker moeders met kalveren kunnen gevaarlijk zijn als ze zich bedreigd voelen. We genieten dus op gepaste afstand. Bij een kruising graast een grote groep dames . Hun bellen klinken als een meerstemmig carillonconcert. Overal blijven wandelaars staan om de bijna meditatieve klanken te laten inwerken.

Verderop bij de Hahnenkamm­bahn is het druk. Vanuit Kitzbühel kun je hier met de lift omhoog. Veel toeristen komen even kijken naar de plek waar skiërs bij wedstrijden aan hun uitdagende afdaling beginnen. Nu zweven kleurige paragliders boven de hellingen. KAT-wandelaars kunnen vanaf hier met de lift omlaag richting Kitzbühel: een aanrader als je rustig de tijd wilt nemen om dit stadje te verkennen. Wij wandelen naar beneden, nog best  een flinke afdaling en deels over een lastig grindpad. Als beloning passeren we legendarische plekken van het Hahnenkamm-rennen, zoals de Muizenval (waar skiërs sprongen van wel tachtig meter maken) en de Streiff (snelheden tot 140 kilometer per uur). Als we uiteindelijk bij het dalstation aankomen, zijn we ook al bijna bij ons hotel in het centrum van Kitzbühel. Onze bagage, vanochtend in Aschau achtergelaten, staat keurig in de hal op ons te wachten.

Etappe 5: Kitzbühel-St. Johann in Tirol: Alpenbloementuin

De tweede wandeldag, van Kitzbühel naar St. Johann in Tirol, gunnen we ons een ontspannen start. We mijden het serpentine-bospad omhoog en nemen lekker gemakzuchtig de Kitzbüheler Hornbahn naar het Alpenhaus op 1.670 meter. Zo ‘besparen’ we achthonderd hoogtemeters en ruim twee uur wandeltijd. Vanaf dit punt lopen we dwars door een mooie Alpenbloementuin het laatste stuk omhoog naar het Kitzbüheler Horn (1.996). Hier begint het enige deel van deze dagetappe zonder liftoptie. De steile afdaling langs de noordwestkant van het Kitzbüheler Horn, deels gezekerd met een stevige leuning van staaldraad, is niet ieders ding. Al snel nadat we via een spleet in de rotsen het smalle pad langs de bergwand oplopen, komen ons wandelaars tegemoet die rechtsomkeer hebben gemaakt. Ze vertellen dat ze het vanwege hoogtevrees bij nader inzien niet aandurven. Wij genieten juist volop van de ruigheid van het landschap en de spectaculaire vergezichten.

Halverwege op een plateau staat plots een reusachtige Tiroler hoed gemaakt van ‘Schindel’, de typische Oostenrijkse houten dakpannen. De rand van de hoed fungeert als bankje; een slimme, grappige manier om hier een rustplek te creëren. Je kunt er lunchen te midden van de bergen of nog even doorlopen naar de mooie Berggasthof Harschbichlalm – waar wij op het zonnige terras een groot glas verse Buttermilch (karnemelk, maar dan romiger) met vers frambozensap drinken.

Vanaf hier kun je met de gondelbaan naar St. Johann in Tirol, maar je wandelt net zo mooi van alm tot alm en soms door stukken bos naar beneden. Net als overal is ook deze vijfde etappe van de KAT-Walk goed gemarkeerd met gele wegwijzers en rood-witte kalkstrepen op bomen, stenen en rotswanden. Het centrum van St. Johann blijkt knus, met veel historische panden en deels autovrij. Wij besluiten de dag in de biertoren van de lokale brouwerij Huber, familiebedrijf sinds 1883. Vanaf het dakterras zien we de Kitzbüheler Horn. Daar hebben we dus eerder vandaag nog gelopen.

Etappe 6: St. Johann in Tirol-St. Ulrich am Pillersee: Almenwandeling

Op de laatste etappe van de KAT Walk kun je niet smokkelen. Liften zijn er niet op deze route van St. Johann in Tirol naar St. Ulrich am Pillersee. Gezien de ongerepte schoonheid van het landschap zou dat eerlijk gezegd ook zonde zijn. Vanuit het dorpscentrum van St. Johann bereiken we via een dam langs de beek Ache al gauw het boerengehucht Oberhofen, met een aantal grote, authentieke boerderijen. Als we op zoek naar het routebordje op een erf belanden, wijst de boerin ons vriendelijk in de goede richting. We zijn duidelijk niet de eerste dolende toerist.

Verderop passeren we een drafbaan,  lopen we een wei in en slaan we aan de rechterkant het bospad in richting Scheffau: een gehucht met twee afgelegen boerderijen op 900 meter hoogte. We klimmen verder door gemengd bos – met telkens doorkijkjes naar de bergen – tot het zadel onder de kalkstenen Baumooskogel (1400 meter). Hier aangekomen blijkt de inspanning meer dan de moeite waard te zijn geweest. Het is er adembenemend mooi. Ook al hebben we de afgelopen dagen heel wat almen bewandeld, alles lijkt hier groter, groener en ongerepter. Nergens ook zijn de bergen zo fraai als een kroon om de almen gedrapeerd. Tijdens onze klim hebben we in het bos één keer een groepje wandelaars met gids ingehaald. Nu komen we urenlang niemand tegen.

Afgezien van de koeien die ook hier overal liggen en lopen, lijken we alleen op de wereld in dit open cultuurlandschap. Een voormalige Berggasthof op de Gerstbergalm is verlaten; bij de buitenkraan vullen we voor ze zekerheid wel onze inmiddels halfvolle waterflesjes. Gelukkig hebben we genoeg proviand bij ons, want pas nadat we halverwege de middag aan de afdaling zijn begonnen, bereiken we de Winterstelleralm: de enige (erg eenvoudige) hut op de route waar je iets kunt drinken en eten. De weg naar het dal voert ons over een breed pad langs weiden en later door het bos. In ons hotel in St. Ulrich krijgen we na drie mooie wandeldagen ons speldje. We zijn trotse ‘KAT Walk-Finisher’.